Uit de mond van mijn kleindochter Nova hou ik het maar op een soort geuzennaam: ‘Boomer!’

Ooit waren we de trotse generatie van de zelfontplooiing en de vrije moraal. Nu klinkt het een beetje triest: ‘Oké, boomer…’ Maar of het nou een diskwalificatie is of een eretitel: het prikkelt me hoe dan ook om in de weer te blijven. Het zal me niet gebeuren dat ik vanuit een luie stoel met stramme ledematen en stijve gewrichten moet toekijken hoe Nova haar kunstjes doet!

Nova is voor mij een belangrijke bron van inspiratie. Als ze in m’n armen springt wil ik niet door m’n hoeven zakken. En als ze met mij een split-training wil doen (ja zeker!) dan zijg ik ter aarde en probeer m’n benen te spreiden. Ook al krijg ik ze hooguit in een hoek van 90 graden.

Maar Nova is niet mijn enige motivatie: ik wil ook in staat blijven om mijn koffer in het bagagerek te zetten en mijn boodschappen te tillen.  Om maar wat te noemen.

En dus laat ik me uitdagen. Af en toe laat ik me door Nova verleiden om ‘moeilijke trucjes’ te doen. Met meer of minder succes….