‘Pappa, mijn haar is dyslectisch!’ en andere vermakelijke verhaspelingen in mijn nieuwe column in Ouderenwijzer.

‘Mag ik een espresso van u?’ vraag ik beleefd. ‘English please!’ zegt de ober op bitse toon.
Komt het u bekend voor? Het is langzamerhand standaard in de Randstad. Hoe haal je het in je hoofd om koffie te bestellen in het Nederlands?
Ik blijf het onprettig vinden: we zijn in Nederland toch? Hoezo moet ik me dan aanpassen aan de bediening? (‘Boomer!’ hoor ik mijn kleindochter nu zeggen. In goed Engels.)
Tja, je kan je er dood aan ergeren, maar dat gaat niks veranderen. Het lijkt me verstandiger om het maar te zien als een kans om je talenkennis aan te scherpen.
En dat is nuttig, want je verdiepen in een andere taal levert allerlei moois op. In feite is het een
effectieve training voor je hersenen. Je blijft mentaal scherp en je verkleint de kans op geheugenproblemen. Onderzoek wijst uit dat mensen die een nieuwe taal leren vaak later symptomen van dementie ontwikkelen dan mensen die dat niet doen. En of dat niet genoeg is draagt het ook nog eens bij aan een positiever zelfbeeld. En dus minder gevoelens van isolatie of depressie.
Dus: vorm die onaangename interactie met de serveerster om tot een mentale workout!

Duiken in de eigenaardigheden van het Nederlands is trouwens ook de moeite waard. In ieder geval voor een taal-fanaat als ik. En ook daarbij geldt dat je er beter om kunt lachen dan je eraan storen. Ik geniet bijvoorbeeld van verhaspelde uitdrukkingen. ‘Dat is echt knollen met citroenen vergelijken!’ hoorde ik laatst. En: ‘Ik vind dit psychologie van de koude kermis!’ Of de Amsterdammer die over de hoofdstad zei: ‘Ik ben hier geboren en opgetogen!’
Ik kan glunderen bij creatieve taalvondsten van mijn kleindochter. ‘Ik ben ingeënt tegen drifterie!’ Of van mijn dochter, toen ze een kleuter was. ‘Pappa, mijn haar is dyslectisch!’ zei ze toen haar pas gewassen haar in de droge lucht alle kanten uitging.
Bij Tros Vermist interviewde ik op een dag een diep ongelukkige echtgenoot die door zijn vrouw verlaten was. ‘Ik begrijp er niks van: ze was ineens met de hoogtezon verdwenen!’
Ik word heel blij van die heerlijke vergissingen. En dat is dan weer goed voor je gezondheid, want met een gelukzalig gevoel leef je langer dan met ergernis.
Dus: lach er maar om. Zo moeilijk is dat niet: ‘Een blind paard kan de was doen!’