… naar het Rome van de fitheid! Vind ze in mijn column:

Het spel en de ballen.

Jeu de boules is niet het eerste wat bij me opkomt wanneer ik denk aan een opwindende sport. Dan zie ik stram schuifelende oude mannetjes op een ingeslapen Frans dorpspleintje voor me. Maar je kan je vergissen… 

Laatst, op een bijeenkomst met mensen op leeftijd, had ik net een vlammend betoog gehouden over de zin van bewegen. ’Ga fietsen, of Nordic walken, of zwemmen!’ En eigenlijk had ik ze nog het liefst aan het kickboksen gekregen, dan heb je alles in één: conditie, kracht, balans, mobiliteit en een fit brein. Ik kom er zelf altijd totaal gesloopt maar intens gelukkig vandaan! Lekker bikkelen, bij voorkeur ergens buiten in het park of in het bos. Onderzoek heeft uitgewezen dat je langer leeft als je beweegt in de natuur, dus dat pik je ook nog mooi mee. 

En toen kwam een oudere heer naar me toe. ‘Je vergeet jeu de boules,’ zei hij. Waarschijnlijk heb ik hem vrij ongelovig aangekeken, maar hij liet zich niet van zijn stuk brengen. En er ging een wereld voor me open. Zijn vrouw had wat mobiliteitsproblemen, dus haar sport-mogelijkheden waren beperkt. En toen had ze het spel met de grote stalen ballen en dat kleine houten balletje opgepakt. En wat blijkt: er bestaan competities en toernooien voor ‘boulers’ in alle leeftijdscategorieën! Met bloedfanatieke senioren die verschillende keren per week de baan op gaan. Om elkaars kogels met verbeten hoofden bij het kleine balletje weg te knikkeren. 

Mwah, dacht ik sceptisch, het zal wel. De Beweegrichtlijnen van de Gezondheidsraad stellen toch echt hogere eisen. ‘O ja?’ zei mijn gesprekspartner, ‘Mijn vrouw loopt op een wedstrijddag zo’n 5 kilometer bij elkaar. Verder tilt ze talloze keren die zware ballen op. Pure krachttraining. En dan moet ze ook nog haar hersens gebruiken om de tactiek te bepalen.’ Haar gezondheid was er met sprongen op vooruit gegaan.

En zo is het: er zijn vele wegen naar het Rome van de fitheid. Zoals de manier die een andere tachtig-plusser me aanbeval. ‘Ik dans elke avond’, zei hij trots.’Niet bij een club, maar gewoon thuis, met m’n vrouw. Dan zetten we een muziekje op en gaan de voetjes van de vloer.’ Ook een mooie manier van bewegen, dacht ik, en romantisch. 

Toen hij wegliep keek hij nog even ondeugend over zijn schouder. ‘En soms doen daarna nog wat anders!’ zei hij blij. Nou leer ik graag over originele manieren van bewegen, maar je kunt ook teveel informatie krijgen…