In je blote bast in de Men’s Health…

Het was de ultieme weddenschap met mezelf: slaag ik erin om in 3 maanden fit genoeg te zijn – en vooral fit genoeg te ogen! – voor een foto-reportage in de Men’s Health.

Wanneer je – zoals ik – je medemens wil inspireren om meer te bewegen, dan mag je ook wat van jezelf vragen. En graag een beetje opvallend en uitdagend.

En uitdagend was het.

Om te beginnen de training. Ik had het voordeel dat ik al een aantal jaren een keer of 3 per week aan krachttraining doe. Maar van de personal trainer die me begeleidde voor de foto-shoot moest ik er nog een schepje bovenop doen. Vooral qua intensiteit: van zijn woorden ‘en nu tot failure’, oftewel ‘doe deze set oefeningen net zo lang tot je erbij neervalt’, word ik nog regelmatig zwetend wakker…

En dan de vocht-vereisten: 3 liter water per dag. Dat ging nog. Maar die 0 liter alcohol….  Feestje of geen feestje. Dat was lastig. En ik was in die periode nog jarig ook. 

Verder: op tijd naar bed, minstens 8 uur slapen, ook in de weekenden. Ook al zo’n opwindend onderdeel… Het was net of ik weer op de basis-school zat en m’n moeder hoorde praten.

Plus een batterij aan supplementen: onder andere een forse dosis van de vitamines B12 en D en creatine.

Maar het zwaarste was het voeding-regime. Ik had het namelijk helemaal verkeerd begrepen: het is niet zo zeer de intensivering van de krachttraining, maar het verlies van vet waardoor de spieren goed zichtbaar worden. Want we hebben meestal wel een sixpack, alleen dat is vaak niet zichtbaar door een laagje vet…

Toen ik begon woog ik 70 kilo. Dat is al niet heel veel voor iemand van 1 meter 76. Op de dag van de foto-shoot was daar nog maar 63 kilo van over…

Hoe? Zoals mijn coach het noemde: door gestructureerd uithongeren… We begonnen met 1600 Kilocalorieën per dag. Een bijna onhaalbaar ‘deficit’, oftewel: ik hapte een stuk minder calorietjes naar binnen dan ik opmaakte. Eén week per maand mocht ik naar ‘maintenance’, d.w.z. wat erin ging en wat ik verbruikte aan energie was ongeveer in evenwicht. Voor mij zo’n 2100 Kcal.

Nog steeds geen vetpot. Letterlijk.

En binnen dat rantsoentje moest ik wel 140 gram eiwitten naar binnen werken, 2 gram voor elke kilo lichaamsgewicht. Deels in de vorm van proteïne-poeder. Want eiwitten zijn cruciaal voor het spierbehoud!

De ultieme test kwam twee weken voor de deadline: niet meer dan 1 maaltijd per dag en 4 porties proteïne-poeder met water… Een extreme vorm van intermittent fasting.

Dan de logische vragen:

• Waarom doet een mens zichzelf dit in vredesnaam aan wanneer het voeding-regime zo’n kwelling is?

Om te beginnen waren de foto’s de moeite waard. Ik zeg het met een zekere gêne, maar ik ben er best trots op. Bovendien hou ik ervan om mezelf uit te dagen: zou ik het kunnen? Het maakt het trainen een stuk aantrekkelijker wanneer ik naar een concreet doel toewerk.

• Is zoiets extreems eigenlijk niet ongezond?

Wat ik gedaan heb heet ‘cutten’, ofwel droogtrainen. Wanneer je dat verantwoord doet, liefst onder begeleiding, dan is het niet riskant. Sterker nog: een verantwoorde reset van je lichaam naar een lager vetpercentage kan heel gezond zijn.

• Wat is het grotere doel, wat is de boodschap?

Dit is eigenlijk de kern: iedereen is in staat om fitter te worden. Ook als hij of zij de 50 gepasseerd is! Laat je niet aanpraten dat slappe spieren, pijnlijke gewrichten of stramme ledematen onvermijdelijk zijn wanneer je ouder wordt!

En je hoeft natuurlijk niet zo ver te gaan als ik heb gedaan: ook met kleine stapjes, een beetje geduld en een concreet doel kun je mooie resultaten bereiken!

PS: Mijn personal trainer, voedingcoach en mentale steun is Jan Volmer. Te vinden op Instagram onder FizzikOnlinePT