Een geweldige uitdaging voor body en mind: lees het in mijn column!

Reizen vind ik het mooiste wat er is. Andere omgeving, ander klimaat, andere mensen, andere culturen: ik zweer erbij. Ik ben de vliegschaamte voorbij en ik hoop dat ik mijn bijdrage aan een schone planeet op andere manieren lever.

Een paar maanden geleden was het tijd voor de ultieme trip: een reis 2.0. Een ontdekkingstocht naar mezelf, zou je het kunnen noemen. Een reis naar binnen.

Met negen andere bn’ers – wat heb ik een hekel aan die term trouwens- negen dagen lang afgesloten van de buitenwereld in een boeddhistisch tempelcomplex in het afgelegen noorden van Thailand. Geen telefoon of horloge, zelfs geen boek mag mee. Praten met de hinderlijk volgende cameraploegen is niet toegestaan. En bij dit televisie-programma gaat het nu eens niet om de strijd met de anderen, maar alleen met jezelf.

Een loodzwaar dagprogramma begint met de klank van de tempelgong om 6 uur ’s morgens. Wat volgt is een aaneenschakeling van trainingen en meditatie, tot om 10 uur ’s avonds de lichten uit gaan.

Shaolin, zo heet de boeddhistische leer waar onze marteling op gebaseerd is. Met Kung Fu als de vechtsport die erbij hoort. Shaolin Heroes, dat moeten we worden.

Wat word je er wijzer van? Nou, voor mij was dat niet weinig.

Gepusht tot het uiterste ben je tot veel meer in staat dan je zou denken. Dat om te beginnen. Kan ik kruipend op handen en voeten afdalen van een 150 treden lange stenen trap? Heb ik genoeg vertrouwen en focus om, gelegen op een spijkerbed, een op m’n buik geplaatste tegel te laten doorhameren? Het zijn ingrijpende uitdagingen, maar soms stijg je uit boven jezelf. ‘Never say die,’ het motto van mijn moeder, wordt hier werkelijkheid.

En teruggeworpen op jezelf, zonder digitale afleiding, tot rust gebracht door uren meditatie ontdek je mooie, maar ook confronterende dingen van jezelf. Blijkbaar is het moeilijk voor mij om tevreden te zijn met het bevoorrechte leven dat ik leid. Het moet altijd beter, sneller, mooier. 

Het is een weelde om in de stilte van de Thaise tempel te beseffen dat er eigenlijk niks mis is met hoe mijn bestaan eruitziet. Integendeel: veel gelukkiger krijg je het niet!

En dan de teamgeest, die bijna als vanzelf ontstaat. Want even bellen en steun zoeken bij het thuisfront kan niet. Dus verdwijnen de filters, door de fysieke uitputting van het stokvechten en dierenboksen, en komen de mooiste gesprekken tot stand. 

Het meest bijzonder is de mentale arm om mijn schouders op het moment dat ik bij het ingewikkelde groepsritueel met de bamboe-palen het stokje erbij neer wil gooien.

‘Geen sprake van,’ klinkt het dan unaniem, ‘dan doen we het z’n allen maar een beetje langzamer, maar niemand valt af!’ Mooi toch?